دانشجوی دکتری تاریخ تشیع اثناعشری دانشگاه ادیان و مذاهب و مدرس جامعه الزهرا(س)، قم،
چکیده
چکیده
شعر به عنوان یکی از بنیادی‌ترین شیوه‌های انتقال معنی و پیوند با دیگران بر دو رکن اندیشه و خیال در جامه آرایه‌های زبانی استوار است. با توجه به رواج شعر در عصر جاهلیت واینکه قرآن کریم به عنوان معجزه جاوید دین اسلام به زبان و ادبیات مرتبط است، طبیعی است که شعر در دوره های اسلامی نیز به حیات خود ادامه دهد. شعر و ادبیات، همان گونه که ویژگی دوره جاهلیت بود، از منابع مهم در بررسی حوادث تاریخ دوره خود نیز به شمار می‌رود. قصیده میمیه حضرت ابوطالب در شعب، علاوه بر جنبه‌های ادبی متمایز، دارای دلالت‌های تاریخی قابل توجه است. این مقاله درصدد است پس از معرفی حضرت ابوطالب و قصیده میمیه و نیز بررسی مختصر ادبی این شعر، محتوای تاریخی آن را بررسی کند. یافته‌های مقاله نشان می‌دهد محتوای این شعر که در اوج زیبایی و بلاغت است، بیان می‌کند که مسلمانان دچار چه گرفتاری‌هایی بودند و حضرت ابوطالب چگونه برای آرامش خاطر پیامبر(ص) و حمایت از آن حضرت، چه تلاش‌هایی کرده است.
)