دانش‌آموخته حوزه علمیه قم، دکتری مدرسی معارف، گرایش تاریخ و تمدن اسلام، دانشگاه باقر العلوم(ع).
چکیده
چکیده شناخت و ارزیابی رفتارها و مناسبات شیعیان در تعامل با امامان((ع))، رهیافتی مهم و ضروری برای شناخت و تحلیل دقیق سیره ائمه اطهار((ع)) است. این مهم در حوزه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و... نیازمند بررسی است. در پژوهش حاضر، روابط و مناسبات علمی شیعیان نسبت به ائمه((ع)) در دوره زمانی عصر حضور با تاکید بر عصر صادقین(((ع))) بررسی شده است. افزون بر این، گونه‌های مختلف مناسبات و روابط علمی شیعیان با ائمه((ع)) در عصر حضور، شناسایی و معرفی شده و به این پرسش پاسخ داده شده است که شیعیان چگونه از مقام علمی ائمه((ع)) بهره می‌بردند و آیا روابط شیعیان با امامان، متناسب با جایگاه علمی ایشان بوده است؟ مهم‌ترین محور این نوشتار، بحث علم‌آموزی شیعیان دوره حضور از امامان((ع)) و ثبت آموخته‌هاست. شیعیان به دلیل باور به مرجعیت علمی ائمه((ع)) و برخورداری ایشان از علم لایزال الهی، در مسائل علمی، از امامان((ع)) پیروی کرده و سخنانشان را حجت می‌دانستند. آنان با مراجعه به ایشان در مواضع متعدد، از خرمن دانش فراوان ائمه((ع)) بهره جسته و شبهات و مشکلات عملی خویش را برطرف می‌ساختند. رشد و بالندگی تشیع و توسعه فرهنگی مکتب اهل بیت((ع)) مهم‌ترین پیامد مناسبات علمی شیعیان با ائمه((ع)) بوده است.
)